چون من یه خاطره باز کوفتی ام

تا حالا از این حسا داشتین؟ یعنی مثلا همین شکلی واسه خودتون آهنگ شافل میکنین بعد مثلا مشغول یه کار دیگه این آهنگم داره میخونه واسه خودش، بعد یهو میفته یه آهنگی که خیلی باهاش خاطره دارین و خیلی حس خوبی بهتون دست میده؟ یهو انگار زنده میشین. انگار نت به نت آهنگ میریزه تو رگاتون حالتون عوض میکنه. ( حالم عوض میشهههههه حرف تو که باشهههههه اسم تو بارونهههههه عطر تو همراشههههههههه ). جدیدا هرکلمه ای که میگن یه آهنگ با اون کلمه پیدا میکنم میزنم زیر آواز:| با اون صدای زشتم کل اهالی خونه وحشت میکنن. وات اور. کجا بودم؟ آها آهنگ. آره خلاصه این آهنگا دلیل زندگین. دلیل شاد شدنن. ولی بعضی وقتام وقتی این آهنگا رو میشنوین افسردگی میگیرین جای شاد شدن. یعنی یاد خاطراتی میفتین که دیگه نیست یا چمیدونم اون آدما دیگه نیستن. و این حس بدی داره. واسه همین یه مدت سعی میکردم واسه هیچ خاطره ی خوبیم آهنگ مخصوص نداشته باشم. یعنی فکر میکردم که ریسکش به این نمی ارزه. چون معلوم نیست دفعه ی بعدی که آهنگو گوش میدین حالتون خوبه یا نه. اما این مال رویلت قبلی بود. من الان دیگه یه آدم دیگه، واسه خوابیدنامم ، فیلم دیدنامم آهنگ دارم. مهم نیس معلوم نیس قراره ناراحت بشم یا خوشحال. مهم این اگه شانس خوشحال شدنی تو این کار وجود داره حتی اگه یه درصد باشه باید این کارو کرد. آدما واسه بینهایت بودن زنده ن. واسه ریسک و حماقت زنده ن. و من این کارو میکنم، چون من یه خاطره باز کوفتی ام.