کاش میدونستم

نمیدونم. یعنی در واقع این کلمه ای که تو همه نوشته هام تو همه حرفام هست. من نود درصد اوقات یه چیزی نمیدونم و دارم میگم نمیدونم. اصن من تموم زندگیم ندونستم، هنوزم نمیدونم. همین الانم که مینویسم نمیدونم. اونقدر شک داشتم که دارم به سمبل شک تبدیل میشم.

ولی چرا باید ندونست؟ چیه که هی بهت میگه نه و چیه که هی بهت میگه آره؟ که باعث میشن به نتیجه نرسی و فقط بگی نمیدونم. 

امروز فکر میکردم، که چرا انقدر حرص میخورم و چرا انقدر عصبی میشم؟ سره هیچی. سره چیزی که واقعا هدفی توش نیست. و یه صدای لعنتی تو مغزم داد میزد چون نمیدونی. چون شک داری، چون تو هیچوقت قرار نیست مطمئن بشی، هیچوقت قرار نیست این مودی بودن لعنتیتو درست کنی و قرار نیست به یه جواب مطمئن بررسی . همه چی پنجاه پنجاهه. همه چی وسط زمین و آسمون معلقه و نه بالا میره و نه پایین میاد، و یه سر درد و آدمای دورت که مدام بهت میگنن چی باید باشه چی نه. و بعد اتفاق میفته...

 مدام تصورات جلو چشمات تیکه تیکه و خرد میشن. افکارت بهم میریزن و خودتو از دست میدی. اون وقته که دلت میخواد این آدمی که هستی رو برداری ببری بزاری تو انباری، بری یه جدیدشو بخری. اما اون بیرون کسی مغازه ی "آدم ایده آلتان شوید" فروشی نداره. اون بیرون هیچکس اهمیت نمیده. و تهش خودتی گوشه خیابون، گوشه ی اتاقت، گوشه ی زندگیت. تنها. تنها. تنها